Quand
l’è ‘n ciòchë d’ nota da vèrs San
Zümiàn
a ven di
lamënti mèz òmun mèz can
ch’ i t’ mëtun an t’ l’ anma na përa e ‘n mistéri
che i znùci
e la vita tü t’ sënt armüsnér!
I è ‘l
Lupomanàjo ch’i pass agürlùn:
i è ‘n manga
d’ camusa, ì è sënsa causùn,
i bat dai
Surchëti fin suvr ‘al Piagnàr
pr ’al foss
e i aldàmi a s ’va ratanàr.
I can ch’a
zir d’ nota ch’i l’han za burì
(virtü
d’ancantèsmë!) i càpitum lì:
cun lü tüti
ansemàl i trëpiùn e i van
lü i bai
cmè ‘na bèstia e i pianz cmè ‘n cristiàn.
I g ’ha i
cavéi driti e l’occ tütt asés,
an méz ala
Biédla i pass cmè ‘n rodéz,
pr ’i pü
stanabüsï ch’a s ’poss mai truvèr
pr ’i müci
d ’rümënta lü i s ’met a früghèr.
S’i trëv
quarca curta ch ’l’è büia e sbandà,
a gh ’ciàp
‘na gran smania d’muntèr sü par cà,
e l’è na
furtüna che ‘l Ciél i abi vsü
che trei
scalìn suli lü i poss muntèr sü!.
Se mai quarca nota t’a’l sënt arivèr,
o ’nfila ‘n t’ na curta o sërca
d’vutèr:
ma s’i t’ha za vistë e i è lì ch’i
vegn,
eh!… të tira avanti però bada ben:
a ’n gh ’mëtr adòss i oci né derghë
da mënt,
ma tira ben d’lünghë e fa mustra d
’gnënt,
e se t ’gh ’ avëss anca pistola e
bastùn
scantùna ‘dré i müri, magari an
gatùn!
Parchë s’i s’acorzë che t ’l’abi
guardà,
tü t ’pë
‘rcmandèr l’anma, par të t ’sé spacià!
cun tüt chi bajüchi lü i t ’vul a
cavàl
e ‘n gh ’è pü d ’malisia, né forsa
ch’ a val.
I disün ch’i sibi pü fort che Sansùn,
rabiùs cmè na tigra, nervùs cmè
n’leùn,
e che sèrti ürlàsi d’an gula i büt
fëra,
che të, pòvar diaval, t ’mër ben dala
përa!
Quand l’è ‘n ciòchë d ’nota e t
’sëntë d’lüntàn
Chi brüti lamënti, mèz òmun, mèz can,
artìrt a cà tuga e prima ch’i pass
të stanga la porta e dagh al cadnàss!
Di Luigi Poletti
Scritto da Maria Sofia Chiocca Tratto
da “Al chër d ’Puntrémal”
Sul lupo mannaro
c’è un simpatico brano
di Bruno Necchi.
Oltre a quelle
sulle leggende vi sono altre poesie in pontremolese.